Op de kortste dag van 1992 stond mijn hart een paar uur stil. Dat was nodig om mijn verstopte kransslagader van een drietal bypasses te voorzien. De operatie was het sluitstuk van een periode vol langdurige ziekenhuisopnames.
Acht jaar en een etmaal later verhuizen mijn vrouw, dochter en ik naar Ierland. Een hartenwens gaat in vervulling. Zo langzamerhand moet ik dus beslissen wat moet worden verhuisd of worden weggegooid. Ik kijk rond in mijn werkkamer en mijn oog valt op de Philips XT die aan menig bezoeker hoongelach ontlokt. Zakelijk gezien is die het niet meer waard om naar het Groene Eiland te worden versleept.
Toch twijfel ik en er borrelen herinneringen in me op: na het opereren volgde het revalideren, het vruchteloos solliciteren -iemand met een ‘vlekje’ vormt nu eenmaal een bedrijfsrisico- en uiteindelijk het interen. Immers, na een paar jaar in de Bijstand is echt alle financiële rek eruit. Een oud-studiegenoot, werkzaam bij een IT-consultancy, besloot dat het zo niet langer kon en redde de bewuste XT van de sloop. Op de 20 MB harde schijf, die kraakt en piept maar schier onverwoestbaar is, was het onvolprezen WordPerfect 5.1 reeds geïnstalleerd.
Nadat hij het spul zonder al te veel plichtplegingen op de huiskamertafel had gedeponeerd, zei hij alleen maar: “kom op, aan de slag”. En na enige oefening regen de woorden zich op het groene, monochrome scherm van de gedateerd ogende monitor zich aaneen tot zinnen. En de zinnen vormden artikelen, nieuwsberichten en recensies. En de schrijverij bracht brood op de plank.
De P3120 slaagde dus met glans waar het Arbeidsbureau en de arbeidsbemiddelaars van de dure bureaus die de Sociale Dienst inzette, faalden. Ik laat met enige weemoed mijn vingers over het pronte toetsenbord glijden. Mijn besluit staat vast. Ireland, here we come!
Gepubliceerd in de rubriek Mijn PC van Comm